دکتر حسین صفوی زاده

چه زمانی برای یک گفتگوی صریح مذهبی و دینی با فرزندان وقت مناسبی است یا اصلا یک چنین گفتگوی صریحی وجود دارد یا خیر؟

اینجا دو موضوع وجود دارد . تنها به صرف عمل ، اینجا گفته میشود دعوت کنید افراد را به دین به غیر از زبانتان ، حالا در بحث تفاوتها باید بدانیم که ما یک زبان داریم و دو گوش ، یکی بگوییم و دو تا گوش کنیم ، اما ما صد تا میگوییم و یکی هم گوش نمی کنیم . چقدر وقت میگذاریم برای گوش دادن به بچه هایمان ، تازه وقتی هم که داریم گوش میدهیم داریم مطالعه میکنیم و میگوییم : بگو من دارم گوش میدهم ، چهره به چهره نگاه نمی کنیم و حرفهایش را بگیریم ، یک ارتباط عاطفی بین زبان و چشم و گوش یعنی هرسه نقطه مهارتهای ارتباطی برقرار نمی کنیم ، یعنی چشم زبان و گوش را کم بکار می گیریم .

نکته دیگر این است که یکسری کارها را بصورت غیر مستقیم انجام میدهیم ، یکی دیگر به او اجازه پرسش و پاسخ یعنی قدرت فکر کردن میدهیم ، بعد هم این را بگویم الان عزیز شنونده ای کودک یا نوجوان چهارده و پانزده ساله ای در خانه اش دارد میگوید من از همین امروز شروع می کنم . نه ، او چهارده سال حالا اگر چهار سال آنرا نیز در نظر نگیریم ، ده سال با آموخته و یا شیوه تربیتی شما آموزش دیده و بالا آمده است، الان یک مقداری سخت تر از گذشته است اگر از ابتدا شروع کنیم یک عمل کنیم ، دو فرصت فکر کردن به بچه ها بدهیم ، سه گاهی غیر مستقیم وارد مسئله شویم ، چهار تشویق ، اگر کودک نه ساله ، پنج ساله یا چهار ساله نماز میخواند سرش را از سجده بردارد و ببیند یک چیزی که خیلی دوست دارد توی سجاده اش است، اصلا نماز که یادش میرود و میگذارد و میرود .

آیا فکر میکنید این کار سنت شکنی نماز است، نه ، به بچه آموزش میدهیم و بعد به بچه آموزش میدهیم اینجا رکوع است اینجا سجده است . اینجا تو میتوانی قطع نکنی ، یواش یواش ، بچه پنج ساله که نماز میخواند که این حرفها نیست ، یا مثلا با یک روسری به نماز می ایستد و ما میگوییم این چیه برو پاهایت را بپوشان . نه ، اینها مدام یک حس منفی به این بچه انتقال میدهد ، یا روزه میخواهد بگیرد میگوید من میخواهم با شما سحر بیدار بشوم ما میگوییم نه بابا کی حوصله داره تو را بیدارت کند .

ادامه دارد ...

برگرفته از برنامه سمت خدا - سركار خانم رحماندوست